Γιάννης Χαρούλης - Πνοή του ανέμου

 

 

Πνοή του ανέμου έσπειρε τ' αστέρια
και συ, ουρανέ μου, έπεσες χορεύοντας στην αμμουδιά
κι ήρθε το κύμα να σε ξεδιψάσει
κι έγινε αγάπη κι έσμιξεν η πλάση.

Τώρα τις νύχτες είσαι δικιά μου τα μυστικά σου μαθαίνω.

Παιδί του απείρου γέννησε η νύχτα
τον έρωτά μας σ' ασημένια δίχτυα
κι όταν βραδιάζει σμίγουμε στην άμμο,
όνειρο μοιάζει την αυγή που χάνω...

Τώρα τις νύχτες είσαι δικιά μου τα μυστικά σου μαθαίνω.
Τώρα τις νύχτες είσαι δικιά μου κι όταν χαράζει πεθαίνω...