Μαρτίου 31, 2013
0
Σχολια
Γιάννης Χαρούλης – «Επανάσταση είναι η αγάπη»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ OGDOO.GR
Κυριακή 31 Μαρτίου 2013
Σάββατο 30 Μαρτίου 2013
Μαρτίου 30, 2013
0
Σχολια
«Στα μοναστήρια προσευχές, στα καπηλειά κουβέντες και στα βαμμένα βλέφαρα γκρεμός για τους λεβέντες», τραγουδά ο Γιάννης Χαρούλης και μας καλεί να περάσουμε τις «Διαβολοδευτέρες» με μια μουσική παρέα, στην κεντρική σκηνή του «Σταυρού του Νότου». Ο Γιάννης Χαρούλης μίλησε στον Αθήνα 98.4 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.
Ερ. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την μουσική; Τα πρώτα σου βήματα και τι δυσκολίες συνάντησες;
Γ.Χ.: «Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησα. Από πέντε χρονών. Από ένα δώρο του πατέρα μου, ένα μαντολίνο δηλαδή. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα τότε, όταν ξεκίνησα, ήταν (γελώντας) να μην ενοχλώ τους άλλους γύρω μου. Αλλά αυτό διορθωνόταν, καθώς είμαι από χωριό, με το να πηγαίνω στα «βουνά και στα λαγκάδια» όπου τραγούδαγα και έπαιζα».
Ερ. Πότε αποφάσισες ότι η μουσική είναι το επάγγελμα που σου ταιριάζει, αν βέβαια την θεωρείς επάγγελμα;
Γ.Χ.: «Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Τα πράγματα έτσι κύλησαν. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει παρά μόνο ότι εγώ έκανα και κάνω αυτό που μου αρέσει, αυτό που νιώθω καλά και μπορώ να μιλήσω, ας πούμε».
Ερ. Από την αρχή έχεις συνεργαστεί με πολλούς μεγάλους και αξιόλογους συνθέτες. Πώς σε επηρέασε αυτό;
Γ.Χ.: «Πάρα πολύ και η αλήθεια είναι ότι σε κάθε συνεργασία, ειδικά με τους μεγαλύτερους, προσπαθώ να έχω τις αισθήσεις μου «ανοιχτές» και την μνήμη μου γερή για να θυμάμαι, όχι μόνο τα τραγούδια που είναι δικά τους, και ήδη με έχουν επηρεάσει ακόμα και πριν συνεργαστούμε. Να θυμάμαι και τον τρόπο σκέψης στη ζωή τους αυτών των ανθρώπων που είναι μιας άλλης γενιάς και μιας άλλης νοοτροπίας που μάλλον εκλείπει αυτούς τους καιρούς, που εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να την μάθω. Να μάθω πώς αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν τα πράγματα».
Ερ. Τι θα ακούσουμε στις εμφανίσεις σου στον «Σταυρό του Νότου»;
Γ.Χ.: «Ξεκινάμε αυτήν την Δευτέρα, 11 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη και για πέντε «Δευτερότριτα». Φέτος επιλέξαμε να παίξουμε Δευτέρες και Τρίτες για κάμποσους λόγους, κατ' εμέ. Ένας από αυτούς είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην Αθήνα. Μουσικά πράγματα τουλάχιστον, αν δεν κάνω λάθος, διορθώστε με δηλαδή, δεν υπάρχουν πολλά. Έτσι φαντάστηκα ότι είναι μια ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος την «Διαβολοδευτέρα» (γελώντας), την πρώτη μέρα της εβδομάδας. Να ξεκινήσει άμα θέλει με μία συναυλία την εβδομάδα του. Μια μουσική παρέα. Τώρα μέσα σε αυτό το πρόγραμμα πολλά πράγματα θα ειπωθούν. Και καινούρια τραγούδια. Είτε δικά μας είναι αυτά, είτε διασκευές παλαιότερων δημιουργών. Αλλά εννοείται και από τον δίσκο μας τον τελευταίο, με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, δηλαδή. Είναι ο πρώτος χειμώνας που παρουσιάζουμε τον δίσκο, από όταν βγήκε».
- «Μαγγανείες»;
- «Ναι, «Οι Μαγγανείες».
Ερ. Ποιοι θα σε «ακολουθήσουν» πάνω στην σκηνή; Εννοώ, έχεις κάποιους συνεργάτες που παίζεις πάντα μαζί;
Γ.Χ.: «Και βέβαια έχω. Είναι κοντά στα επτά χρόνια συνεργάτης μου ο Πάνος Τόλιος, που παίζει τύμπανα, προερχόμενος από τα «Ξύλινα Σπαθιά», με μια μεγάλη ιστορία ο ίδιος, έχει συνεργαστεί με τον Σιδηρόπουλο και με πάρα πολλούς άλλους. Μετά, στο τσέλο είναι ο Μιχάλης Πορφύρης, τον οποίο τον έχω σε δύο ρόλους. Και σαν τσέλο με δοξάρια, αλλά και σαν μπάσο, καθώς δεν έχουμε μπάσο στην ομάδα. Μετά, είναι στις κιθάρες ο Παύλος Συνοδινός, που μας συνοδεύει και με δικά του τραγούδια. Έχουμε γράψει και μαζί ένα τραγούδι. Τέλος, ο μικρότερος της παρέας μας είναι ο Κωσταντής Πιστιόλης που παίζει πνευστά, προερχόμενος από την Ήπειρο, που είναι και ένα μέρος που λατρεύω. Την μουσική του, δηλαδή. Αυτή είναι η ομάδα μας συν τους ηχολήπτες μας, που είναι ο Σωτήρης Παπάκος και ο Γιάννης Βαξεβάνης. Ο Μανώλης Μπράτσης στα φώτα. Αυτή είναι όλη μας η ομάδα».
Ερ. Ένα όνειρο σου, που δεν έχεις πραγματοποιήσει, ακόμα; Είτε μουσικό, είτε για τον εαυτό σου.
Γ.Χ.: «Ένα όνειρο; Δεν ξέρω. Είναι τόσα πολλά ωραία πράγματα που βιώνω, που απλά προσπαθώ να συγκρατήσω όσο μπορώ στην μνήμη μου, αυτό που συμβαίνει. Για μένα αυτό είναι ένα όνειρο. Να θυμάμαι αυτό που ζω γιατί ήδη είναι ένα όνειρο».
Ερ. Πότε να περιμένουμε καινούρια δουλειά σου;
Γ.Χ.: «Υπάρχουν διάφορες προτάσεις και ωραίες. Συνάμα με τις συναυλίες έχω την μεγάλη χαρά να τραγουδήσω σε έναν δίσκο, που ετοιμάζουμε μαζί με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Αυτό που είπες πριν για τα όνειρα, είναι ένα που πραγματοποιείται. Και είμαι πάλι σε μια διαδικασία, ότι μπορώ να βιώνω και να θυμάμαι με αυτόν τον δημιουργό».
Ερ. Ποια είναι η άποψη σου για τον διαμοιρασμό των τραγουδιών σου στο διαδίκτυο, από χρήστες; Δεν εννοώ να τα πουλάνε.
Γ.Χ.: «Αυτό που εγώ λέω, είναι ότι από την στιγμή που κάτι υφίσταται, δεν σταματάει, δεν υπάρχει κακό, δεν είναι κάποιο πρόβλημα από τη μία, από την άλλη όμως, για να δημιουργηθεί ένα CD, κάποιοι άνθρωποι έχουν δουλέψει και έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους για αυτό. Και δεν εννοώ μόνο τους μουσικούς. Από τους τεχνικούς, τους δημιουργούς, μέχρι τον οποιονδήποτε. Εγώ είμαι κυρίως τραγουδιστής. Δεν έχω γράψει πολλά τραγούδια. Εμένα ίσως, καλό θα μου κάνει που διαμοιράζονται τα τραγούδια αλλά, οι δημιουργοί παίρνουν κάποια ποσοστά. Και επιμένω στους δημιουργούς γιατί αυτοί δεν βγαίνουν να τραγουδήσουν και οι πόροι τους για να ζήσουν είναι αυτό το πράγμα. Σας καταθέτω και την μία και την άλλη πλευρά, έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα».
Ερ. Ποια είναι η γνώμη σου για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια και αν πιστεύεις ότι κάτι συγκεκριμένο έχει φταίξει;
Γ.Χ.: «Συγκεκριμένα; Όχι, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι συγκεκριμένο. Πιστεύω ότι αυτό είναι το «φτάσιμο» μιας ώθησης που υπήρχε κάποια χρόνια πίσω. Που και εμείς σε αυτήν την ώθηση έχουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας ξεχωριστά. Σε σχέση, ας πούμε, με τα κόμματα δεν έχω πραγματικά να πω τίποτα. Γιατί καταρχήν αυτόν τον καιρό, όλοι μιλάνε και προτιμώ να τα λέω τραγουδιστά, «Θα πεθάνουμε...» και να τα μοιράζομαι έτσι. Γιατί τουλάχιστον ένα τραγούδι κρύβει μια αλήθεια παραπάνω».
Ερ. Τι σε ενοχλεί περισσότερο στους ανθρώπους;
Γ.Χ.: «Τι με ενοχλεί στον εαυτό μου να σου πω καλύτερα. Όταν ξεχνιέμαι και δεν σέβομαι κάποια βασικά πράγματα, όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό, τότε πραγματικά ενοχλούμε».
- Ένα παράδειγμα;
- «Καμιά φορά που με πιάνει μια δίψα να θέλω και κάτι παραπάνω από το οτιδήποτε, ενώ ήδη ας πούμε οφείλω να δω και να σεβαστώ όλο αυτό που μου συμβαίνει και δεν εννοώ σαν δουλειά, εννοώ στην ίδια μου την ζωή. Ότι είμαι καλά ας πούμε και οι άνθρωποι γύρω μου που γνωρίζω είναι καλά. Αλλά εγώ είμαι καλά και μπορώ να παλέψω. Αυτό όταν το ξεχνάω δεν μου αρέσει».
Ερ. Θα μπορούσες να δώσεις κάποια συμβουλή στους νεότερους;
Γ.Χ. (γελώντας): «Τι να πούμε στους νέους ανθρώπους; Τόσα πολλά μαθαίνουνε και τόσα πολλά ακούνε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι μακάρι να μπορούσαμε να στεκόμαστε πέντε λεπτά την ημέρα και να συζητάμε με τον εαυτό μας λίγο. Τίποτα άλλο δεν έχω να πω».
Ερ. Κάνοντας μια μικρή έρευνα πριν από την συνέντευξη, παρατήρησα ότι αρκετοί σε αποκαλούν ο «Ξυλούρης της γενιάς μας». Πως αισθάνεσαι όταν ακούς τέτοια σχόλια;
Γ.Χ.: «Ο Νίκος Ξυλούρης είναι ένας μύθος για όλους μας. Είναι κάτι που δεν μπορώ, ούτε καν να το σκεφτώ. Χαίρομαι που το ακούω, είναι κάτι το βαρύ, αλλά πραγματικά οι εποχές και η ζωή και όλο αυτό που έβγαλε αυτός ο άνθρωπος είναι λίγο δύσκολο να το κρατήσεις έτσι σαν σκέψη και ας το λέει ο κόσμος».
Ερ. Οι συναυλίες σου έχουν, αν μου επιτρέπεις, «ροκ» χαρακτήρα. Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τις παραδοσιακές επιρροές με τον ηλεκτρικό ήχο; Είναι κάτι που επιδιώκεις;
Γ.Χ.: «Αυτό έχει να κάνει σαφώς και με τους ανθρώπους, εννοώ τους μουσικούς, που μαζί φτιάχνουμε αυτό το αποτέλεσμα. Όταν, ας πούμε, κάνουμε μια κουβέντα, έναν διάλογο, γιατί έτσι το βλέπω όταν κάνουμε μια συναυλία ή όταν παίζουμε μουσική, το βλέπω ως ένα διάλογο. Σαφώς, τα ενδιαφέροντα πράγματα του καθενός με ενδιαφέρει να τα ακούσω. Και να πω από την δικιά μου πλευρά τα δικά μου ενδιαφέροντα και να τα μοιραστούμε. Έτσι προκύπτει».
- Οπότε θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, ένα είδος «παραδοσιακού ροκ» ;
- «Δεν ξέρω. Δεν το έχω και πολύ αυτό με τους χαρακτηρισμούς».
- Ωραία τότε, χωρίς «ταμπέλες».
- (γελώντας) «Γιατί όποτε μπορώ να χαρακτηρίσω κάτι, μιλώντας πάντα για μένα, πάντα λάθος βγαίνω».
Ερ. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την μουσική; Τα πρώτα σου βήματα και τι δυσκολίες συνάντησες;
Γ.Χ.: «Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησα. Από πέντε χρονών. Από ένα δώρο του πατέρα μου, ένα μαντολίνο δηλαδή. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα τότε, όταν ξεκίνησα, ήταν (γελώντας) να μην ενοχλώ τους άλλους γύρω μου. Αλλά αυτό διορθωνόταν, καθώς είμαι από χωριό, με το να πηγαίνω στα «βουνά και στα λαγκάδια» όπου τραγούδαγα και έπαιζα».
Ερ. Πότε αποφάσισες ότι η μουσική είναι το επάγγελμα που σου ταιριάζει, αν βέβαια την θεωρείς επάγγελμα;
Γ.Χ.: «Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Τα πράγματα έτσι κύλησαν. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει παρά μόνο ότι εγώ έκανα και κάνω αυτό που μου αρέσει, αυτό που νιώθω καλά και μπορώ να μιλήσω, ας πούμε».
Ερ. Από την αρχή έχεις συνεργαστεί με πολλούς μεγάλους και αξιόλογους συνθέτες. Πώς σε επηρέασε αυτό;
Γ.Χ.: «Πάρα πολύ και η αλήθεια είναι ότι σε κάθε συνεργασία, ειδικά με τους μεγαλύτερους, προσπαθώ να έχω τις αισθήσεις μου «ανοιχτές» και την μνήμη μου γερή για να θυμάμαι, όχι μόνο τα τραγούδια που είναι δικά τους, και ήδη με έχουν επηρεάσει ακόμα και πριν συνεργαστούμε. Να θυμάμαι και τον τρόπο σκέψης στη ζωή τους αυτών των ανθρώπων που είναι μιας άλλης γενιάς και μιας άλλης νοοτροπίας που μάλλον εκλείπει αυτούς τους καιρούς, που εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να την μάθω. Να μάθω πώς αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν τα πράγματα».
Ερ. Τι θα ακούσουμε στις εμφανίσεις σου στον «Σταυρό του Νότου»;
Γ.Χ.: «Ξεκινάμε αυτήν την Δευτέρα, 11 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη και για πέντε «Δευτερότριτα». Φέτος επιλέξαμε να παίξουμε Δευτέρες και Τρίτες για κάμποσους λόγους, κατ' εμέ. Ένας από αυτούς είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην Αθήνα. Μουσικά πράγματα τουλάχιστον, αν δεν κάνω λάθος, διορθώστε με δηλαδή, δεν υπάρχουν πολλά. Έτσι φαντάστηκα ότι είναι μια ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος την «Διαβολοδευτέρα» (γελώντας), την πρώτη μέρα της εβδομάδας. Να ξεκινήσει άμα θέλει με μία συναυλία την εβδομάδα του. Μια μουσική παρέα. Τώρα μέσα σε αυτό το πρόγραμμα πολλά πράγματα θα ειπωθούν. Και καινούρια τραγούδια. Είτε δικά μας είναι αυτά, είτε διασκευές παλαιότερων δημιουργών. Αλλά εννοείται και από τον δίσκο μας τον τελευταίο, με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, δηλαδή. Είναι ο πρώτος χειμώνας που παρουσιάζουμε τον δίσκο, από όταν βγήκε».
- «Μαγγανείες»;
- «Ναι, «Οι Μαγγανείες».
Ερ. Ποιοι θα σε «ακολουθήσουν» πάνω στην σκηνή; Εννοώ, έχεις κάποιους συνεργάτες που παίζεις πάντα μαζί;
Γ.Χ.: «Και βέβαια έχω. Είναι κοντά στα επτά χρόνια συνεργάτης μου ο Πάνος Τόλιος, που παίζει τύμπανα, προερχόμενος από τα «Ξύλινα Σπαθιά», με μια μεγάλη ιστορία ο ίδιος, έχει συνεργαστεί με τον Σιδηρόπουλο και με πάρα πολλούς άλλους. Μετά, στο τσέλο είναι ο Μιχάλης Πορφύρης, τον οποίο τον έχω σε δύο ρόλους. Και σαν τσέλο με δοξάρια, αλλά και σαν μπάσο, καθώς δεν έχουμε μπάσο στην ομάδα. Μετά, είναι στις κιθάρες ο Παύλος Συνοδινός, που μας συνοδεύει και με δικά του τραγούδια. Έχουμε γράψει και μαζί ένα τραγούδι. Τέλος, ο μικρότερος της παρέας μας είναι ο Κωσταντής Πιστιόλης που παίζει πνευστά, προερχόμενος από την Ήπειρο, που είναι και ένα μέρος που λατρεύω. Την μουσική του, δηλαδή. Αυτή είναι η ομάδα μας συν τους ηχολήπτες μας, που είναι ο Σωτήρης Παπάκος και ο Γιάννης Βαξεβάνης. Ο Μανώλης Μπράτσης στα φώτα. Αυτή είναι όλη μας η ομάδα».
Ερ. Ένα όνειρο σου, που δεν έχεις πραγματοποιήσει, ακόμα; Είτε μουσικό, είτε για τον εαυτό σου.
Γ.Χ.: «Ένα όνειρο; Δεν ξέρω. Είναι τόσα πολλά ωραία πράγματα που βιώνω, που απλά προσπαθώ να συγκρατήσω όσο μπορώ στην μνήμη μου, αυτό που συμβαίνει. Για μένα αυτό είναι ένα όνειρο. Να θυμάμαι αυτό που ζω γιατί ήδη είναι ένα όνειρο».
Ερ. Πότε να περιμένουμε καινούρια δουλειά σου;
Γ.Χ.: «Υπάρχουν διάφορες προτάσεις και ωραίες. Συνάμα με τις συναυλίες έχω την μεγάλη χαρά να τραγουδήσω σε έναν δίσκο, που ετοιμάζουμε μαζί με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Αυτό που είπες πριν για τα όνειρα, είναι ένα που πραγματοποιείται. Και είμαι πάλι σε μια διαδικασία, ότι μπορώ να βιώνω και να θυμάμαι με αυτόν τον δημιουργό».
Ερ. Ποια είναι η άποψη σου για τον διαμοιρασμό των τραγουδιών σου στο διαδίκτυο, από χρήστες; Δεν εννοώ να τα πουλάνε.
Γ.Χ.: «Αυτό που εγώ λέω, είναι ότι από την στιγμή που κάτι υφίσταται, δεν σταματάει, δεν υπάρχει κακό, δεν είναι κάποιο πρόβλημα από τη μία, από την άλλη όμως, για να δημιουργηθεί ένα CD, κάποιοι άνθρωποι έχουν δουλέψει και έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους για αυτό. Και δεν εννοώ μόνο τους μουσικούς. Από τους τεχνικούς, τους δημιουργούς, μέχρι τον οποιονδήποτε. Εγώ είμαι κυρίως τραγουδιστής. Δεν έχω γράψει πολλά τραγούδια. Εμένα ίσως, καλό θα μου κάνει που διαμοιράζονται τα τραγούδια αλλά, οι δημιουργοί παίρνουν κάποια ποσοστά. Και επιμένω στους δημιουργούς γιατί αυτοί δεν βγαίνουν να τραγουδήσουν και οι πόροι τους για να ζήσουν είναι αυτό το πράγμα. Σας καταθέτω και την μία και την άλλη πλευρά, έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα».
Ερ. Ποια είναι η γνώμη σου για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια και αν πιστεύεις ότι κάτι συγκεκριμένο έχει φταίξει;
Γ.Χ.: «Συγκεκριμένα; Όχι, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι συγκεκριμένο. Πιστεύω ότι αυτό είναι το «φτάσιμο» μιας ώθησης που υπήρχε κάποια χρόνια πίσω. Που και εμείς σε αυτήν την ώθηση έχουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας ξεχωριστά. Σε σχέση, ας πούμε, με τα κόμματα δεν έχω πραγματικά να πω τίποτα. Γιατί καταρχήν αυτόν τον καιρό, όλοι μιλάνε και προτιμώ να τα λέω τραγουδιστά, «Θα πεθάνουμε...» και να τα μοιράζομαι έτσι. Γιατί τουλάχιστον ένα τραγούδι κρύβει μια αλήθεια παραπάνω».
Ερ. Τι σε ενοχλεί περισσότερο στους ανθρώπους;
Γ.Χ.: «Τι με ενοχλεί στον εαυτό μου να σου πω καλύτερα. Όταν ξεχνιέμαι και δεν σέβομαι κάποια βασικά πράγματα, όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό, τότε πραγματικά ενοχλούμε».
- Ένα παράδειγμα;
- «Καμιά φορά που με πιάνει μια δίψα να θέλω και κάτι παραπάνω από το οτιδήποτε, ενώ ήδη ας πούμε οφείλω να δω και να σεβαστώ όλο αυτό που μου συμβαίνει και δεν εννοώ σαν δουλειά, εννοώ στην ίδια μου την ζωή. Ότι είμαι καλά ας πούμε και οι άνθρωποι γύρω μου που γνωρίζω είναι καλά. Αλλά εγώ είμαι καλά και μπορώ να παλέψω. Αυτό όταν το ξεχνάω δεν μου αρέσει».
Ερ. Θα μπορούσες να δώσεις κάποια συμβουλή στους νεότερους;
Γ.Χ. (γελώντας): «Τι να πούμε στους νέους ανθρώπους; Τόσα πολλά μαθαίνουνε και τόσα πολλά ακούνε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι μακάρι να μπορούσαμε να στεκόμαστε πέντε λεπτά την ημέρα και να συζητάμε με τον εαυτό μας λίγο. Τίποτα άλλο δεν έχω να πω».
Ερ. Κάνοντας μια μικρή έρευνα πριν από την συνέντευξη, παρατήρησα ότι αρκετοί σε αποκαλούν ο «Ξυλούρης της γενιάς μας». Πως αισθάνεσαι όταν ακούς τέτοια σχόλια;
Γ.Χ.: «Ο Νίκος Ξυλούρης είναι ένας μύθος για όλους μας. Είναι κάτι που δεν μπορώ, ούτε καν να το σκεφτώ. Χαίρομαι που το ακούω, είναι κάτι το βαρύ, αλλά πραγματικά οι εποχές και η ζωή και όλο αυτό που έβγαλε αυτός ο άνθρωπος είναι λίγο δύσκολο να το κρατήσεις έτσι σαν σκέψη και ας το λέει ο κόσμος».
Ερ. Οι συναυλίες σου έχουν, αν μου επιτρέπεις, «ροκ» χαρακτήρα. Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τις παραδοσιακές επιρροές με τον ηλεκτρικό ήχο; Είναι κάτι που επιδιώκεις;
Γ.Χ.: «Αυτό έχει να κάνει σαφώς και με τους ανθρώπους, εννοώ τους μουσικούς, που μαζί φτιάχνουμε αυτό το αποτέλεσμα. Όταν, ας πούμε, κάνουμε μια κουβέντα, έναν διάλογο, γιατί έτσι το βλέπω όταν κάνουμε μια συναυλία ή όταν παίζουμε μουσική, το βλέπω ως ένα διάλογο. Σαφώς, τα ενδιαφέροντα πράγματα του καθενός με ενδιαφέρει να τα ακούσω. Και να πω από την δικιά μου πλευρά τα δικά μου ενδιαφέροντα και να τα μοιραστούμε. Έτσι προκύπτει».
- Οπότε θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, ένα είδος «παραδοσιακού ροκ» ;
- «Δεν ξέρω. Δεν το έχω και πολύ αυτό με τους χαρακτηρισμούς».
- Ωραία τότε, χωρίς «ταμπέλες».
- (γελώντας) «Γιατί όποτε μπορώ να χαρακτηρίσω κάτι, μιλώντας πάντα για μένα, πάντα λάθος βγαίνω».
Πηγή: www.athina984.gr
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013
Γιάννης Χαρούλης
Ποιος ειν' τρελός από έρωτα;
Γιάννης Χαρούλης - Ποιος είν' τρελός από έρωτα; (ΣτΝ 2013)
Μαρτίου 27, 2013
0
Σχολια
"...Μια που εμείς σε όποια
στέγη αράξουμε, σε όποια
αυλή, ο άνεμος χαλνάει τον ουρανό,
τα δέντρα...κι η στείρα γη
μέσα σε μας βουλιάζει..."
Ποιος είν' τρελός από έρωτα;
Ας κάνει λάκκους την αυγή.
Να πάμε εκεί να πιούμε
την βροχή.
Μια που εμείς σε όποια
στέγη αράξουμε, σε όποια
αυλή, ο άνεμος χαλνάει
τον ουρανό, τα δέντρα.
Κι η στείρα γη
μέσα σε μας βουλιάζει.
Σάββατο 23 Μαρτίου 2013
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013
Μαρτίου 22, 2013
0
Σχολια
Καιρό τώρα, ήθελα να μας μιλήσει, να μας πει τις σκέψεις του, μα περισσότερο να μας φέρει λίγη από τη θάλασσα και τον αέρα της ακατέργαστης…κι αμόλυντης κρητικής ψυχής, που’ χει μέσα του και που τόσο πολύ αγαπώ… Αντισυμβατικός, «αναχωρητής», καλοσυνάτος, ταπεινός, με συνείδηση των ορίων και των επιλογών του και με μια γλυκιά κι αθώα καλλιέργεια, που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια στον Άγιο Νικόλαο, τον «Άγιο» για τους ντόπιους. Ρακί δεν πρόλαβα να του βαστώ να «πιούμε μια», θα τηνε πιούμε θέλει, την επόμενη φορά! Ο Γιάννης Χαρούλης, λιτά κι απέριττα, λίγο πριν ξεκινήσει το πρόγραμμά του στο Σταυρό του Νότου, μας «εξομολογήθηκε» από καρδιάς.
Καταρχάς χαίρομαι πολύ, που ένας άνθρωπος, που κατάγεται από τα μέρη μου, από το Μιραμπέλλο, είναι τόσο καλό κοπέλι! Αυτό βγαίνει και στη σκηνή, στο τραγούδι σου, αλλά και στη γενικότερη παρουσία σου, το λόγο σου, την ιδιοσυγκρασία σου! Θα σε γυρίσω λιγάκι στα παλιά... 2000, στον Άγιο Νικόλαο, στη live μουσική σκηνή «Σαλώμη», του κοινού μας φίλου Κωστή Τυμπακιανάκη, όπου εμφανιζόσουν... Πώς συνδέεται το τότε με το τώρα, τί έχει αλλάξει και τί έχει μείνει το ίδιο;
Πολλά έχουν αλλάξει, από εκείνη την περίοδο στη «Σαλώμη»... Καταρχάς έχει αλλάξει ο τόπος διαμονής, έχουν αλλάξει οι εικόνες κατά πολύ, αφού τότε ήμουν στον Άγιο Νικόλαο και στο χωριό μου, τα Λακώνια, αλλά και στα περίχωρα της Κρήτης, που γυρίζαμε στα γλέντια και στα πανηγύρια... Τώρα έχω την τύχη και γυρίζω όλη την Ελλάδα και συναντώ ανθρώπους, συναντώ διάφορα ωραία μέρη κι αυτή η τριβή με τον κόσμο με κάνει σαν άνθρωπο πιο γεμάτο.
Ένα παιδί που μεγαλώνει στα Λακώνια, μέσα στη φύση, το επηρέασε όλη αυτή η επαφή με την ύπαιθρο, τον καθάριο αέρα, τα χωράφια, τα κρητικά χαράκια; Όλη αυτή η επαφή, με την ακατέργαστη τούτη αίσθηση σου λείπει σήμερα;
Όλα αυτά, που περιγράφεις Άρη με επηρέασαν απόλυτα... Με επηρέασε αυτό το περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα βάλω βέβαια και τους γονείς μου και την οικογένεια μου... Από εκεί κι ύστερα, μ’ επηρέασε όλο το περιβάλλον της Κρήτης, τα ήθη και τα έθιμα, που ευτυχώς πρόλαβα τα πιο παλιά, γιατί τώρα έχουνε βγει και καινούρια...
Έχουνε λίγο «μπασταρδέψει» κι αυτά, ε;
Ναι... Όταν ανακατεύεις, βάνεις κάτι μέσα στο καθαρό νερό, θα βρωμίσει, ή θα αλλάξει η σύστασή του. Τώρα, οφείλουμε να το προστατέψουμε βέβαια αυτό το πράγμα...
Εσύ, φύσει αντισυμβατικός νέος, όπως σε αισθάνομαι, που σιγά-σιγά καθώς περνούν τα χρόνια ωριμάζεις και μεγαλώνεις στην Αθήνα, πώς τα καταφέρνεις κι αντέχεις σ’ αυτήν την ξενική πόλη;
Με τους ανθρώπους αντέχω... Μέσα από την καθημερινότητα που έχω την τύχη να έχω δίπλα μου κάμποσους ωραίους ανθρώπους, με τους οποίους μοιραζόμαστε πολλά και τους νιώθω συμπορευτές μου... Αυτό μετράει πάρα πολύ και συνάμα είναι και η μουσική, η επαφή με τον κόσμο, οι συναυλίες, οι δίσκοι, τα studios... Όλες αυτές οι εμπειρίες είναι που με κρατούν δυνατό εδώ πέρα... Πολύ καλά γνωρίζεις ότι δυστυχώς στην Κρήτη αυτό δεν μπορεί να συμβεί.
Νιώθω πως καλλιεργείσαι μέσα από το τραγούδι, σα να «μορφώνεσαι» ολοένα και περισσότερο... Ο λόγος σου, η σκέψη σου, η ιδιοσυγκρασία σου, ακροβατούν μέσα στο τραγούδι σου, στην ερμηνεία σου, έτσι δεν είναι;
Ένα τραγούδι είναι πιστεύω ένα ζωντανό πράγμα... Δηλαδή μεγαλώνει μαζί μ’ εμάς τους ίδιους! Άλλη οπτική των πραγμάτων έχουμε από ηλικία σε ηλικία, το ίδιο συμβαίνει και με το τραγούδι... Αλλάζει και το τραγούδι, αλλάζει ο τρόπος που το ερμηνεύουμε κι αυτό είναι μια ωρίμανση, που σαφώς πρώτα έχει να κάνει με τον τραγουδιστή, ή με τον μουσικό και μετά με το ίδιο το τραγούδι... Και τούτο δείχνει πόσο ζωντανό, όπως είπα, είν’ αυτό το πράγμα, δείχνει τη ζωντάνια της μουσικής, πώς σ’ αφήνει χώρο για να δημιουργήσεις και να επικοινωνήσεις με τον κόσμο...
Από τους ποιητές και τους συνθέτες που έχεις συνεργαστεί και τραγουδήσει, Παπακωνσταντίνου, Μάλαμας, Πασχαλίδης, Μαμαγκάκης, Νικολούδης, Φραγκιαδάκης, Χατζιδάκις, Μαρκόπουλος, Μάτσας, Καρούζος, Ελευθερίου κοκ, πού κοντύτερα νιώθεις, αν υπάρχει κάπου κοντύτερα για εσένα... Να αναφέρω και τον Ξαρχάκο βέβαια, τότε που είχα έρθει στο Gazarte και σ’ είχα ακούσει στο πρόγραμμα του συνθέτη, που τραγούδησες με τη Μποφίλιου, που ήταν κι από τις σημαντικότερες σου «εμπειρίες»;
Πώς δεν ήταν! Ήταν μια πολύ σημαντική εμπειρία για μένα. Μια σύνθεση εποχής με τραγούδια γνωστά, που έχουν βγει μέσα από τον κόσμο και τον έχουν επηρεάσει... Και είχαμε βέβαια την ευκαιρία και τύχη σ’ όλη αυτήν τη διαδικασία να μας καθοδηγεί ο ίδιος που τα χει γράψει, ή να μας καθοδηγεί και σε άλλα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι... Ήταν ένα σπουδαίο μάθημα! Όπως είναι και σπουδαία η τωρινή στιγμή, που βιώνω με τον Μαμαγκάκη, δηλαδή τα τελευταία δύο χρόνια, με αυτά που «παλεύουμε» είναι ένα φοβερό μάθημα, ανεπανάληπτο. Για τα δεδομένα της Ελλάδας, ανεπανάληπτο!
Μου έχει μείνει η ερμηνεία σου στο «Πάντα θλιμμένη χαραυγή» στο δίσκο της Εστουδιαντίνας «Δάκρυ στο γυαλί» με παραγωγό το Γιώργο Νταλάρα!
Ναι, με τον Νταλάρα. Συμπαθής άνθρωπος! Τον συνάντησα τότε στο στούντιο και είχαμε κι άλλη μια επαφή στο αφιέρωμα στο Μάνο Ελευθερίου, στον Ιανό! Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει παλέψει κι έχει δημιουργήσει πράγματα πολλά.
Μιας που τον αναφέραμε... Τα περσινά επεισόδια, που έγιναν εναντίον του Νταλάρα πώς τα κρίνεις;
Ε, θέλει δύναμη να στέκεσαι στη σκηνή και να σε γιουχάρουν κάποιοι, ή να σου πετούν γιαούρτια... Και τ’ ότι επέλεξε να το κάνει τη συγκεκριμένη στιγμή, δείχνει πάνω απ’ όλα το θέλω του... Τί να πω; Έχει αφήσει έργο αυτός ο άνθρωπος...
Με τη Νατάσσα Μποφίλιου θα σας δούμε κάποια στιγμή, αυτή η «χημική ένωση», που σας διακρίνει να λαμβάνει χώρα και επί σκηνής, για ολόκληρη σεζόν;
Για σεζόν δε ξέρω! Στο κοντινό μέλλον κάτι θα κάνουμε, σίγουρα! Δίχως να ‘χουμε προγραμματίσει κάτι ακόμα, αλλά είναι κάτι, που το θέλουμε και οι δύο εδώ και καρό!
Πάμε σε κάτι που θα γίνει τώρα όμως! Γιασμίν Λεβί - Γιάννης Χαρούλης, 20 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής! Κάτι καινούριο γεννιέται;
Θα δούμε. Δεν τη γνωρίζω τη γυναίκα, ούτε κι εκείνη με γνωρίζει! Θα πάω ως συμμετέχων, 3-4 τραγούδια θα πω!
Θαρρώ πως «δένετε»… Έχετε πολλά κοινά χαρακτηριστικά.
Ναι! Από την κουβέντα που κάναμε δια τηλεφώνου μας έδεσε και τ’ ότι μου είπε, με παρακάλεσε, να μην προτείνω κάποια τραγούδια, που να ‘ναι χαρούμενα, γιατί δεν της αρέσουν! Της είπα πως ούτως ή άλλως σ’ ετούτην εδώ την πατρίδα, οτιδήποτε έχει να κάνει με το γλέντι και την επικοινωνία μας, συνήθως κάτι λυπημένο θα είναι για να το μοιραζόμαστε... Άρα μην ανησυχείς!
Όταν παίζεις το λαούτο σου, πόσο κοντά είναι οι Led Zeppelin με τον Ξυλούρη; O τρόπος που παίζεις με το συγκρότημά σου και η σκηνική σου παρουσία, μου θυμίζουν πολύ το σκηνικό από το No Quarter, το live των Zeppelin, που είχαν μαζέψει Ινδούς μουσικούς και σολάρανε με απίστευτο τρόπο... Πνευστά, έγχορδα, κρουστά, σε μια μοναδική ένωση!
Ναι... Υπάρχει ένας ρυθμός πίσω απ’ όλο τον ντουνιά! Αυτόν το ρυθμό, εννοώ της γης, της φύσης! Σαφώς και όλοι αυτοί που ήταν αναμεμειγμένοι πολύ με τη φύση παλαιότερα, μέσα από αυτούς τους ρυθμούς βγάλανε μουσικές! Και γι’ αυτό θεωρώ, ότι ταιριάζουν τα παραδοσιακά όργανα και οι παραδοσιακές μουσικές όλου του κόσμου!
Πώς αντιμετωπίζεις όλη αυτήν την υστερία, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης; Τα τελευταία γεγονότα με την Κύπρο;
Μπορεί όλο αυτό που συμβαίνει να είναι κάτι πολύ σοβαρό, δύσβατο... Μπορεί να είναι κάτι που θα γεννήσει ξανά κάποιες ιδέες και κάποιες αξίες πεπερασμένες... Κάποια στιγμή έγιναν πεπερασμένες, γιατί όπως και να το κάνουμε, δε μπορούμε να τα χωρέσουμε όλα σ’ ένα καλάθι... Δε μπορούμε να είμαστε συνέχεια ανάλογα πώς θα τα φέρει ο καιρός και ν’ αντιμετωπίζουμε από τη μία, μόνο μέσα από τη δουλειά τη ζωή μας σε σχέση με χρήματα, σε σχέση με εργατοώρες και από την άλλη να παλεύουμε για τις αξίες... Άλλοι άνθρωποι κατανάλωσαν τη φαιά τους ουσία να διαβάσουν και να φιλοσοφήσουν κι άλλοι με το πως θα αποκτήσουν υλικά αγαθά... Εμείς κάποια στιγμή πέσαμε σε μια λούμπα, κατά την οποία θέλαμε να αποκτήσουμε πολλά υλικά αγαθά... Βέβαια δε φταίει και ο κόσμος, γιατί μετά από πολέμους, μετά από κακουχίες, σ’ αυτή η μικρή χώρα - και η μία και η άλλη, αφού αναφέραμε και την Κύπρο - μέσα στην απαιδεψιά που υπήρχε και υπάρχει, όταν ανοίγεις την τηλεόραση και το μοντέλο και το πρότυπο, που σου περιγράφει είναι ένα συγκεκριμένο, οι πιο πολλοί θα προσπαθήσουν να το απορροφήσουν...
Μας έβαλαν δηλαδή σε μια πλαστή πραγματικότητα;
Δε θα το πω πραγματικότητα, γιατί η τηλεόραση δεν είναι πραγματικότητα... Η τηλεόραση είναι ένα κουτί, που λειτουργεί με ρεύμα! Κι όταν κόψεις το ρεύμα εκεί ξεκινά η πραγματικότητα! Έχει διαφορά, το να κάτσει κάποιος σπίτι του να δει τηλεόραση, από το να σμίξει μια ομάδα ανθρώπων και να κάτσουν να κουβεντιάσουν... Όπως και να το κάνουμε με την κουβέντα ακονίζεις το μυαλό σου, τη ψυχή σου, το πνεύμα σου, επικοινωνείς... Γινόμαστε άξιοι του «μισθού», όπως λέμε, να επικοινωνούμε... Αυτό άλλωστε μας κάνει να διαφέρουμε ως άνθρωποι από τα ζώα, η συνείδηση...
Το ίδιο θαρρώ πως κάνει και το κοινό, αυτά τα δύο χρόνια εδώ στο «Σταυρό» μέσα από τα τραγούδια σου... Σα να γίνεται ένα μέσα από την επικοινωνία και να βγάζει μια «επανάσταση», μια αντίδραση, θέλοντας να ξορκίσει το κακό της εποχής...
Θα δανειστώ για την επανάσταση, τα λόγια του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα, του Χρόνη Μίσσιου, που τον χάσαμε φέτος - βέβαια εν μέρει τον χάσαμε, γιατί κάποιος δεν υπάρχει όταν δεν τον έχεις στο μυαλό σου κι αυτός ο άνθρωπος με το έργο που έχει αφήσει μέσα από τα βιβλία του, αλλά και με την ιστορία της ίδιας του της ζωής, δε θα χαθεί ποτέ για όποιον τον μαθαίνει μέσα στα χρόνια... «Η επανάσταση έχει να κάνει με τον άνθρωπο μόνο και είναι κάτι το σιωπηλό που καίγεται μέσα μας». Δεν αναφέρω ακριβώς τα ίδια λόγια, λέω αυτό που αισθάνθηκα ακούγοντας να το λέει, αυτός ο άνθρωπος που πέρασε από τόσα βασανιστήρια... Και εντέλει όποιος επιλέξει αυτό το δρόμο, είπε πως «επανάσταση είναι η αγάπη»... Γιατί η αγάπη διασκορπίζεται, μοιράζεται και διαιωνίζεται στον κόσμο κι αυτό είναι ένα είδος επανάστασης...
Μας έχει φέρει πιο κοντά στον όρο «αγάπη» η κρίση, όλο αυτό που βιώνουμε;
Μας έχει φέρει πιο κοντά η έλλειψη... Όσο αντίθετο κι αν φαίνεται ως έννοια, γιατί ακούγοντας τον όρο «έλλειψη» μας μοιάζει κάτι σαν «κενό». Κι όμως αυτό το κενό είχαμε οι άνθρωποι ανάγκη, για να μας δέσει, αυτό το άυλο πράγμα αρχίζει να μας ενώνει και που θα φθάσει αυτό, θα το δείξει ο καιρός...
Ο Γιάννης ο Χαρούλης, πού θα φθάσει; Θα ξαναγυρίσει πίσω στο Μιραμπέλλο;
Θα δούμε, ποιός ξέρει..!
Σε μια εκμυστήρευσή του ένας σπουδαίος συνάδελφος σου, μου είπε «Ο Γιάννης είναι ξεχωριστός, να τον αφήσουμε να ακολουθήσει το δρόμο του και τη διαδρομή του κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα τον κρίνουμε»... Το λέω ως απάντηση στη γενικότερη αίσθηση, που υπάρχει πως ο «Χαρούλης μοιάζει στον Ξυλούρη»...
Είναι μια ανάγκη του κόσμου, που την κατανοώ απόλυτα, να φέρει ως οικείο κάτι που αισθάνεται, ακούει, μυρίζει, γεύεται... Οτιδήποτε δηλαδή κι αν κάνει με τις αισθήσεις του, θα προσπαθήσει ο κόσμος να το συγκρίνει με κάτι οικείο του. Αυτό είναι κάτι φυσιολογικό, δεν είναι παράλογο. Απλά πιστεύω ότι αδικείται ένας άνθρωπος, που έχει φύγει τόσα χρόνια και αποτελεί ένα τεράστιο κι ανεκτίμητο λίθο και που πλάι του δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι όμοιο του. Δεν είναι συγκρίσιμο μέγεθος ο Ξυλούρης, είναι μεγάλη αξία. Εγώ δεν τον είχα πρότυπο μου, είχα ακούσει τραγούδια από τον πατέρα μου κι από άλλους κρητικούς. Αργότερα όταν μεγάλωσα κι έμαθα γι’ αυτόν κι άκουσα τραγούδια του κι ιστορίες, κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι μια αξία. Δεν αισθάνομαι ωραία όταν με συγκρίνουν μαζί του, μπορεί να είναι ωραίο, μεγάλο, σπουδαίο, αλλά ένας ήταν αυτός ο άνθρωπος με την λογική ότι τέτοιος άνθρωπος δεν ξαναβγαίνει, γιατί κι οι εποχές δεν ξαναγίνονται έτσι... Κι ελπίζω να μην ξαναγίνουν.
Να μη σε ρωτήσω πράμα άλλο Γιάννη... Και στους δυο μας αρέσει το «λίγα και καλά» και αυτό το ιδιόρρυθμο κι αλλότριο που έχεις, με συγκεκριμένη στάση και χαρακτήρα, με βρίσκει συνοδοιπόρο του... Όχι σε όλα μέσα...
Σε όλα μέσα δε γίνεται. Άμα τα φιλτράρεις ίσως με κάποιο φίλτρο, γίνονται αρκετά, όχι όμως όλα. Εμένα με ενδιαφέρει να κάνω καλύτερο το δικό μου κόσμο, με τους συμπορευτές μου, είτε είναι η οικογένεια μου, είτε οι φίλοι μου, είτε οι μουσικοί που συνεργαζόμαστε, είτε οι άνθρωποι που έρχονται ένα βράδυ να με ακούσουν. Αν μπορεί να γίνει ένα μικρό καλό κάθε φορά, εμένα μου αρκεί... Τα τραγούδια, η μουσική γενικότερα είναι ένα μέσο. Όπου μπορεί και γίνεται να αποπνέει σεβασμό ένα τραγούδι και να ξεσκαλίζει κάποιες αξίες, αν μπορώ να το πω ωραία, αυτό θα προσπαθώ να κάνω...
Πηγή: www.ogdoo.gr
Συντάκτης: Άρης Αναγνωστόπουλος
Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
Μαρτίου 13, 2013
0
Σχολια
Γ. Χαρούλης: «Ζω τ' όνειρο»
«Στα μοναστήρια προσευχές, στα καπηλειά κουβέντες και στα βαμμένα βλέφαρα γκρεμός για τους λεβέντες», τραγουδά ο Γιάννης Χαρούλης και μας καλεί να περάσουμε τις «Διαβολοδευτέρες» με μια μουσική παρέα, στην κεντρική σκηνή του «Σταυρού του Νότου». Ο Γιάννης Χαρούλης μίλησε στον Αθήνα 98.4 και στον Αίαντα Αρτεμάκη. Ερ. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την μουσική; Τα πρώτα σου βήματα και τι δυσκολίες συνάντησες;
Γ.Χ.: «Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησα. Από πέντε χρονών. Από ένα δώρο του πατέρα μου, ένα μαντολίνο δηλαδή. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα τότε, όταν ξεκίνησα, ήταν (γελώντας) να μην ενοχλώ τους άλλους γύρω μου. Αλλά αυτό διορθωνόταν, καθώς είμαι από χωριό, με το να πηγαίνω στα «βουνά και στα λαγκάδια» όπου τραγούδαγα και έπαιζα».
Ερ. Πότε αποφάσισες ότι η μουσική είναι το επάγγελμα που σου ταιριάζει, αν βέβαια την θεωρείς επάγγελμα;
Γ.Χ.: «Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Τα πράγματα έτσι κύλησαν. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει παρά μόνο ότι εγώ έκανα και κάνω αυτό που μου αρέσει, αυτό που νιώθω καλά και μπορώ να μιλήσω, ας πούμε».
Ερ. Από την αρχή έχεις συνεργαστεί με πολλούς μεγάλους και αξιόλογους συνθέτες. Πώς σε επηρέασε αυτό;
Γ.Χ.: «Πάρα πολύ και η αλήθεια είναι ότι σε κάθε συνεργασία, ειδικά με τους μεγαλύτερους, προσπαθώ να έχω τις αισθήσεις μου «ανοιχτές» και την μνήμη μου γερή για να θυμάμαι, όχι μόνο τα τραγούδια που είναι δικά τους, και ήδη με έχουν επηρεάσει ακόμα και πριν συνεργαστούμε. Να θυμάμαι και τον τρόπο σκέψης στη ζωή τους αυτών των ανθρώπων που είναι μιας άλλης γενιάς και μιας άλλης νοοτροπίας που μάλλον εκλείπει αυτούς τους καιρούς, που εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να την μάθω. Να μάθω πώς αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν τα πράγματα».
Ερ. Τι θα ακούσουμε στις εμφανίσεις σου στον «Σταυρό του Νότου»;
Γ.Χ.: «Ξεκινάμε αυτήν την Δευτέρα, 11 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη και για πέντε «Δευτερότριτα». Φέτος επιλέξαμε να παίξουμε Δευτέρες και Τρίτες για κάμποσους λόγους, κατ' εμέ. Ένας από αυτούς είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην Αθήνα. Μουσικά πράγματα τουλάχιστον, αν δεν κάνω λάθος, διορθώστε με δηλαδή, δεν υπάρχουν πολλά. Έτσι φαντάστηκα ότι είναι μια ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος την «Διαβολοδευτέρα» (γελώντας), την πρώτη μέρα της εβδομάδας. Να ξεκινήσει άμα θέλει με μία συναυλία την εβδομάδα του. Μια μουσική παρέα. Τώρα μέσα σε αυτό το πρόγραμμα πολλά πράγματα θα ειπωθούν. Και καινούρια τραγούδια. Είτε δικά μας είναι αυτά, είτε διασκευές παλαιότερων δημιουργών. Αλλά εννοείται και από τον δίσκο μας τον τελευταίο, με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, δηλαδή. Είναι ο πρώτος χειμώνας που παρουσιάζουμε τον δίσκο, από όταν βγήκε».
- «Μαγγανείες»;
- «Ναι, «Οι Μαγγανείες».
Ερ. Ποιοι θα σε «ακολουθήσουν» πάνω στην σκηνή; Εννοώ, έχεις κάποιους συνεργάτες που παίζεις πάντα μαζί;
Γ.Χ.: «Και βέβαια έχω. Είναι κοντά στα επτά χρόνια συνεργάτης μου ο Πάνος Τόλιος, που παίζει τύμπανα, προερχόμενος από τα «Ξύλινα Σπαθιά», με μια μεγάλη ιστορία ο ίδιος, έχει συνεργαστεί με τον Σιδηρόπουλο και με πάρα πολλούς άλλους. Μετά, στο τσέλο είναι ο Μιχάλης Πορφύρης, τον οποίο τον έχω σε δύο ρόλους. Και σαν τσέλο με δοξάρια, αλλά και σαν μπάσο, καθώς δεν έχουμε μπάσο στην ομάδα. Μετά, είναι στις κιθάρες ο Παύλος Συνοδινός, που μας συνοδεύει και με δικά του τραγούδια. Έχουμε γράψει και μαζί ένα τραγούδι. Τέλος, ο μικρότερος της παρέας μας είναι ο Κωσταντής Πιστιόλης που παίζει πνευστά, προερχόμενος από την Ήπειρο, που είναι και ένα μέρος που λατρεύω. Την μουσική του, δηλαδή. Αυτή είναι η ομάδα μας συν τους ηχολήπτες μας, που είναι ο Σωτήρης Παπάκος και ο Γιάννης Βαξεβάνης. Ο Μανώλης Μπράτσης στα φώτα. Αυτή είναι όλη μας η ομάδα».
Ερ. Ένα όνειρο σου, που δεν έχεις πραγματοποιήσει, ακόμα; Είτε μουσικό, είτε για τον εαυτό σου.
Γ.Χ.: «Ένα όνειρο; Δεν ξέρω. Είναι τόσα πολλά ωραία πράγματα που βιώνω, που απλά προσπαθώ να συγκρατήσω όσο μπορώ στην μνήμη μου, αυτό που συμβαίνει. Για μένα αυτό είναι ένα όνειρο. Να θυμάμαι αυτό που ζω γιατί ήδη είναι ένα όνειρο».
Ερ. Πότε να περιμένουμε καινούρια δουλειά σου;
Γ.Χ.: «Υπάρχουν διάφορες προτάσεις και ωραίες. Συνάμα με τις συναυλίες έχω την μεγάλη χαρά να τραγουδήσω σε έναν δίσκο, που ετοιμάζουμε μαζί με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Αυτό που είπες πριν για τα όνειρα, είναι ένα που πραγματοποιείται. Και είμαι πάλι σε μια διαδικασία, ότι μπορώ να βιώνω και να θυμάμαι με αυτόν τον δημιουργό».
Ερ. Ποια είναι η άποψη σου για τον διαμοιρασμό των τραγουδιών σου στο διαδίκτυο, από χρήστες; Δεν εννοώ να τα πουλάνε.
Γ.Χ.: «Αυτό που εγώ λέω, είναι ότι από την στιγμή που κάτι υφίσταται, δεν σταματάει, δεν υπάρχει κακό, δεν είναι κάποιο πρόβλημα από τη μία, από την άλλη όμως, για να δημιουργηθεί ένα CD, κάποιοι άνθρωποι έχουν δουλέψει και έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους για αυτό. Και δεν εννοώ μόνο τους μουσικούς. Από τους τεχνικούς, τους δημιουργούς, μέχρι τον οποιονδήποτε. Εγώ είμαι κυρίως τραγουδιστής. Δεν έχω γράψει πολλά τραγούδια. Εμένα ίσως, καλό θα μου κάνει που διαμοιράζονται τα τραγούδια αλλά, οι δημιουργοί παίρνουν κάποια ποσοστά. Και επιμένω στους δημιουργούς γιατί αυτοί δεν βγαίνουν να τραγουδήσουν και οι πόροι τους για να ζήσουν είναι αυτό το πράγμα. Σας καταθέτω και την μία και την άλλη πλευρά, έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα».
Ερ. Ποια είναι η γνώμη σου για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια και αν πιστεύεις ότι κάτι συγκεκριμένο έχει φταίξει;
Γ.Χ.: «Συγκεκριμένα; Όχι, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι συγκεκριμένο. Πιστεύω ότι αυτό είναι το «φτάσιμο» μιας ώθησης που υπήρχε κάποια χρόνια πίσω. Που και εμείς σε αυτήν την ώθηση έχουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας ξεχωριστά. Σε σχέση, ας πούμε, με τα κόμματα δεν έχω πραγματικά να πω τίποτα. Γιατί καταρχήν αυτόν τον καιρό, όλοι μιλάνε και προτιμώ να τα λέω τραγουδιστά, «Θα πεθάνουμε...» και να τα μοιράζομαι έτσι. Γιατί τουλάχιστον ένα τραγούδι κρύβει μια αλήθεια παραπάνω».
Ερ. Τι σε ενοχλεί περισσότερο στους ανθρώπους;
Γ.Χ.: «Τι με ενοχλεί στον εαυτό μου να σου πω καλύτερα. Όταν ξεχνιέμαι και δεν σέβομαι κάποια βασικά πράγματα, όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό, τότε πραγματικά ενοχλούμε».
- Ένα παράδειγμα;
- «Καμιά φορά που με πιάνει μια δίψα να θέλω και κάτι παραπάνω από το οτιδήποτε, ενώ ήδη ας πούμε οφείλω να δω και να σεβαστώ όλο αυτό που μου συμβαίνει και δεν εννοώ σαν δουλειά, εννοώ στην ίδια μου την ζωή. Ότι είμαι καλά ας πούμε και οι άνθρωποι γύρω μου που γνωρίζω είναι καλά. Αλλά εγώ είμαι καλά και μπορώ να παλέψω. Αυτό όταν το ξεχνάω δεν μου αρέσει».
Ερ. Θα μπορούσες να δώσεις κάποια συμβουλή στους νεότερους;
Γ.Χ. (γελώντας): «Τι να πούμε στους νέους ανθρώπους; Τόσα πολλά μαθαίνουνε και τόσα πολλά ακούνε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι μακάρι να μπορούσαμε να στεκόμαστε πέντε λεπτά την ημέρα και να συζητάμε με τον εαυτό μας λίγο. Τίποτα άλλο δεν έχω να πω».
Ερ. Κάνοντας μια μικρή έρευνα πριν από την συνέντευξη, παρατήρησα ότι αρκετοί σε αποκαλούν ο «Ξυλούρης της γενιάς μας». Πως αισθάνεσαι όταν ακούς τέτοια σχόλια;
Γ.Χ.: «Ο Νίκος Ξυλούρης είναι ένας μύθος για όλους μας. Είναι κάτι που δεν μπορώ, ούτε καν να το σκεφτώ. Χαίρομαι που το ακούω, είναι κάτι το βαρύ, αλλά πραγματικά οι εποχές και η ζωή και όλο αυτό που έβγαλε αυτός ο άνθρωπος είναι λίγο δύσκολο να το κρατήσεις έτσι σαν σκέψη και ας το λέει ο κόσμος».
Ερ. Οι συναυλίες σου έχουν, αν μου επιτρέπεις, «ροκ» χαρακτήρα. Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τις παραδοσιακές επιρροές με τον ηλεκτρικό ήχο; Είναι κάτι που επιδιώκεις;
Γ.Χ.: «Αυτό έχει να κάνει σαφώς και με τους ανθρώπους, εννοώ τους μουσικούς, που μαζί φτιάχνουμε αυτό το αποτέλεσμα. Όταν, ας πούμε, κάνουμε μια κουβέντα, έναν διάλογο, γιατί έτσι το βλέπω όταν κάνουμε μια συναυλία ή όταν παίζουμε μουσική, το βλέπω ως ένα διάλογο. Σαφώς, τα ενδιαφέροντα πράγματα του καθενός με ενδιαφέρει να τα ακούσω. Και να πω από την δικιά μου πλευρά τα δικά μου ενδιαφέροντα και να τα μοιραστούμε. Έτσι προκύπτει».
- Οπότε θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, ένα είδος «παραδοσιακού ροκ» ;
- «Δεν ξέρω. Δεν το έχω και πολύ αυτό με τους χαρακτηρισμούς».
- Ωραία τότε, χωρίς «ταμπέλες».
- (γελώντας) «Γιατί όποτε μπορώ να χαρακτηρίσω κάτι, μιλώντας πάντα για μένα, πάντα λάθος βγαίνω».
Τρίτη 12 Μαρτίου 2013
Μαρτίου 12, 2013
0
Σχολια
...και μπροστά απ' τους κολασμένους περνάω εγώ
σαν μια σκιά που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά....
Γιάννης Χαρούλης
Σου μιλώ και κοκκινίζεις
Γιάννης Χαρούλης - Σου μιλώ και κοκκινίζεις (Σταυρός του νότου, 11/03/2013)
Μαρτίου 12, 2013
0
Σχολια
...Νύχτα ξαστεριά...
Τρέμουν οι φλογίτσες πάνω απ'τα χωριά....♥
Σου μιλώ και κοκκινίζεις
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος
Σου μιλώ και κοκκινίζεις τι να φανταστώ;
Όσο θάβεις το σποράκι, τόσο βγάνει ανθό
Στο μικρόφωνο ανεβαίνω το θεριό γλεντάει
Μόνος μου είμαι στην ορχήστρα μ' έναν ίσκιο πλάι
Έλα στο χορό
Μόνο να σε βλέπω, μόνο αυτό μπορώ
Νύχτα ξαστεριά
Άναψαν φωτάκια σ' όλα τα χωριά
Της Αγία-Τριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές
Το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές
Ήρθαν ξένοι ηλιοκαμένοι, ήρθαν κι αδερφοί
Σε κοιτώ και κοκκινίζεις κι έχεις προδοθεί
Έλα στο χορό
Πάρε με και εμένα λίγο να χαρώ
Έλα στο χορό
Θέλω να κατέβω θέλω να ενωθώ
Κι ο συρτός σιγά μας πάει πίσω από το ιερό
Κι αρχινάς να κοκκινίζεις πιο πολύ θαρρώ
Μα εδώ δεν είναι ξένο βλέμμα κανενός
Μήπως είμαι εγώ ο ξένος και ο μακρινός;
Έλα στο χορό
Άσπρο φουστανάκι, πάτημα ελαφρό
Νύχτα ξαστεριά
Τρέμουν οι φλογίτσες πάνω απ'τα χωριά
Κυριακή 10 Μαρτίου 2013
Μαρτίου 10, 2013
0
Σχολια
...θάλασσα μη με διώχνεις μακριά...
χωρισμέ μου 'χεις κάψει την καρδιά....
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013
Μαρτίου 06, 2013
0
Σχολια
Ενάντια στην κρίση...:-)
Στίχοι: Κώστας Ρούκουνας
Μουσική: Κώστας Ρούκουνας
Οι φόροι και τα κόματα φέραν αυτή την κρίση
που κάνανε τον άνθρωπο να μη μπορεί να ζήσει
Κι όλο τη φτώχια πολεμά για να την αδικήσει
να βγάλει το ψωμάκι του το σπίτι του να ζήσει
Αλλά κι αυτό αδύνατο για να το κονομήσει
και κάθε μέρα βλασθημά την έρημη την κρίση
Όλος ο κόσμος τα `χασε κι όλοι παραμιλούνε
και κάθε μέρα βλασθημούν την κρίση που περνούνε
Τρίτη 5 Μαρτίου 2013
Κυριακή 3 Μαρτίου 2013
Σάββατο 2 Μαρτίου 2013
Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013
Μαρτίου 01, 2013
0
Σχολια
Σήκω και δώσε μου κρασί τα λόγια είναι χαμένα
απόψε το χειλάκι σου θα `ναι το παν για μένα...
Στίχοι: Ομάρ Καγιάμ
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης
Σήκω και δώσε μου κρασί τα λόγια είναι χαμένα
απόψε το χειλάκι σου θα `ναι το παν για μένα
κι όσο για τα ταξίματα και για τα κρίματά μου
τα βλέπω σαν τα κατσαρά μαλλιά σου μπερδεμένα
Για `κείνα που δεν έκανα και που `χω καμωμένα
αν έχω τη ζωή σωστά είτε στραβά παρμένα
αυτό θα `ν' το μαράζι μου κρασί λοιπόν, ποιος ξέρει
μη βγαίνει τούτ' η αναπνοή στερνή φορά από μένα
Όταν θελήσει η μοίρα μου τον κόσμο αυτό ν' αφήσω
και κάθ' ελπίδα για ζωή απ' την καρδιά μου σβήσω
μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι
σαν θα γεμίζει με κρασί μπορεί να ξαναζήσω
Βοσκαρουδάκι αμούστακο
Γιάννης Χαρούλης
Γιάννης Χαρούλης - Βοσκαρουδάκι αμούστακο (Εναλλάξ, 25/02/2013)
Μαρτίου 01, 2013
0
Σχολια
" Ώπα ως σ' αγαπώ δε σ αγαπά η μάνα που σε γέννα
γιατί χει κι άλλο ν αγαπά μα εγώ έχω μόνο εσένα..... "
Μαρτίου 01, 2013
0
Σχολια
"Καλή Άνοιξη σε όλους!!!"
Να 'χεις τα χείλη της αβύσσου... και της φωτιάς το βλέμμα....
έτσι μπορεί να σ' αγαπήσουν... κι ίσως να σου το πουν...
έτσι μπορεί να σ' αγαπήσουν... κι ίσως να σου το πουν...
αλλιώς στην πρώτη άνοιξη, στην πρώτη ανθοφορία
θα 'ρθουνε πίσω οι καημοί για να 'χεις συντροφιά...
θα 'ρθουνε πίσω οι καημοί για να 'χεις συντροφιά...
