Σαν την αγάπη την κρυφή...

Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού

και στέρηση του κόσμου

το νου μου και το λογισμό,

όπου μου πήρες, δώσ' μου...

...Για σένα κλαίω και πονώ

και κρυφαναστενάζω

μα τέτοιο πόνο με χαρές

χιλιάδες δεν αλλάζω...

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Δεν είναι πόνος να πονεί,
πόνος να θανατώνει,
σαν την αγάπη την κρυφή,
που δεν ξεφανερώνει.

Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ,
με δε διψώ, νυστάζω,
με δε νυστάζω ξαγρυπνώ
για σε κι αναστενάζω.

Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού
και στέρηση του κόσμου
το νου μου και το λογισμό,
όπου μου πήρες, δώσ' μου.

Μελαχρινό μου πρόσωπο,
φράγκικο μοναστήρι,
ούτε στην πόρτα φαίνεσαι,
ούτε στο παραθύρι.

Πόνος δεν είναι να πονεί
πόνος να φαρμακώνει
σαν την αγάπη την κρυφή
που δεν ξεφανερώνει.

Για σένα κλαίω και πονώ
και κρυφαναστενάζω
μα τέτοιο πόνο με χαρές
χιλιάδες δεν αλλάζω


Πηγή: http://www.youtube.com/watch?v=GiGMgjG_DPo